سامانه آموزش نقاشی رنگ هنر

گلیز¹ یا لعاب کاری یکی از قدیمی ترین و رایج ترین تکنیک های نقاشی از زمان اختراع رنگ روغن است که امروزه هر چند تا میزانی منسوخ شده است ولی کمابیش همچنان مورد استفاده نقاشان قرار می گیرد. در این روش لایه های نازک رقیق شده و شفاف رنگ را روی قسمت هایی از بوم نقاشی که کاملا خشک شده باشد قرار می دهند، به طوریکه دو رنگ عملکردی مانند قرار گرفتن دو تلق یا شیشه رنگی روی هم پیدا کرده و به این طریق هم هماهنگی بیشتری به لایه های زیرین رنگ می دهند و هم عمق نمایی بهتری ایجاد می کنند. معمولا لایه های زیرین و اولیه نقاشی که به آن زیررنگ گفته می شود، در تکنیک گلیز رنگ محدودی دارند یا گاهی حتی تک رنگ یا مونوکروماتیک به صورت طیف هایی از رنگ قهوه ای یا سیاه_سفید هستند که پس از خشک شدن با لایه های شفاف و نازک رنگی که با روغن بزرک و حلال های دیگر رقیق شده پوشانده می شوند. در تکنیک گلیز رنگ ها نه به صورت فیزیکی، بلکه به صورت چشمی ترکیب می شوند. بهترین رنگ ها برای گلیز کردن، رنگ های شفاف هستند. میزان شفافیت رنگ ها با یک مربع خالی، نیمه خالی یا توپر بر روی تیوب رنگ مشخص شده است. رنگ هایی مانند آبی اولترامارین و سبز ویریدین شفاف هستند و رنگ های مثل انواع کادمیوم ها، زرد ناپل و آبی سرولین مات می باشند. نقاشان بسیاری از تکنیک گلیز استفاده کرده اند که از آن جمله می توان به رامبراند و یوهانس فرمیر اشاره کرد. نقاشی دختری با گوشواره های مروارید اثر یوهانس فرمیر نمونه ای موفق از استفاده ی تکنیک گلیز است.

مدیوم سنتی گلیز

1) روغن استند یا روغن تیکند 2) ورنی دامار 3) تربانتین یا کبالت
این سه حلال، به صورت سنتی تشکیل دهنده مدیوم گلیز در نقاشی رنگ روغن هستند. مقدار ترکیب هر کدام از این مدیوم ها بسته به خواست نقاش در خشک شوندگی مدیوم دارد. مثلا با افزایش مقدار ورنی یا استفاده از کبالت به جای تربانتین ، سرعت خشک شوندگی مدیوم گلیز افزایش خواهد یافت.

1. Glaze